De geschiedenis van familie ten Boom

Voor christenen van die tijd was dit zeer ongebruikelijk. De Joden waren verstrooid over de gehele aarde, zonder land of nationale identiteit. Jeruzalem was een verdeelde stad. Toch bad Willem voor terugkeer van de Joden naar hun beloofde land. Willem leerde ook zijn kinderen voor de Joden te bidden en gedurende 100 jaar (drie generaties) baden de Ten Booms in dit huis aan de Barteljorisstraat voor de vrede van Jeruzalem.

Na hun huwelijk gaan zij in Amsterdam wonen aan de Korte Prinsengracht 28. In Amsterdam begint Casper ook een horlogemakers zaak. Hij besteedt veel tijd aan zijn Joodse vrienden. Casper viert met hen de Joodse feesten en de Sabbatopening. Mogelijk mede hierdoor komt zijn winkel in het gedrang. Als zijn vader in 1891 sterft, vraagt zijn moeder aan Casper om terug te keren naar Haarlem om daar de winkel in de Barteljorisstraat voort te zetten.

Haar oom meent te moeten opmerken dat de Heer het kind maar gauw tot Zich moet nemen, want oom zag de toekomst van Corrie somber in. Zij zou spoedig sterven. Niets is minder waar. Corrie overleefde haar broer en zussen en stierf pas op haar 91e verjaardag.

Casper neemt de winkel van zijn vader over na diens overlijden. Ook tante Jans en tante Bep, zusters van moeder Cornelia komen bij het gezin in Haarlem wonen. Na een verbouwing van het pand aan de Barteljorisstraat is er voor iedereen ruimte. De voorgevel van de winkel wordt gewijzigd en krijgt de huidige vorm met de toegangsdeur naar de winkel op de hoek. Op vijf-jarige leeftijd geeft Corrie haar leven aan Jezus. Corrie doorloopt de lagere- en middelbare school en de huishoudschool. Ook volgt ze enige jaren lessen op een bijbelschool in Haarlem.

Corrie wordt in 1924 de eerste Nederlandse vrouw die gediplomeerd horlogemaakster is. Moeder Cornelia sterft op 63-jarige leeftijd (17 oktober 1921) .

Diverse mensen blijven voor langere tijd. Anderen zijn slechts twee dagen in huis. Het is, ondanks de verschrikkingen welke in de buitenwereld gebeuren, in huis een vrolijke sfeer. Er wordt veel gemusiceerd. Zelfs een toneelspel wordt ingestudeerd en opgevoerd.
Regelmatig oefenen de onderduikers om snel, met medeneming van al hun spullen, in de schuilplaats weg te duiken.

De familie Ten Boom wordt gearresteerd, samen met 30 andere personen die in het huis zijn of later op de avond bij het huis worden opgepakt. Zes leden van de familie worden overgebracht naar de gevangenis in Scheveningen. Vader Casper sterft daar na 10 dagen.

De vier Joden en twee verzetsmensen die aanwezig waren tijdens de overval hebben dan vanaf maandagmiddag in de kast gestaan. In de kast waren slechts een paar crackers aanwezig. Geen drinken. Via een dakraam kropen de verzetsmensen naar het dak van de buren en konden zo vluchten. De vier Joden kunnen later via de zijdeur het pand stiekem verlaten. Eén van hen heeft de oorlog niet overleefd, evenals één van de verzetsmensen die in de schuilplaats was ondergedoken.

Corrie en Betsie kunnen in hun barak bijbelstudie geven aan hun medegevangenen. 's Morgens vroeg begint om 6 uur het appèl. Daarna was het hard werken met weinig voedsel. Velen sterven. Op 16 december sterft Betsie. Corrie wordt op 28 december vrijgelaten. God had nog plannen met Corrie.

Nederland moest weer opgebouwd worden, dus… vooruit kijken. Veel oorlogsslachtoffers hadden hulp nodig bij het verwerken van de vele trauma’s. Corrie kreeg de beschikking over de grote villa Schapenduinen in Bloemendaal. Daar richtte zij een rehabilitatiecentrum in. Na enige jaren verliet zij dit pand en kon de stichting die haar werk ondersteunde, de villa Zonneduinen kopen in Bloemendaal. Jarenlang heeft dit tehuis dienst gedaan als rustoord.

Corrie was eerst verbitterd, maar vanuit de Bijbel wist zij dat in Gods ogen haat gelijk staat aan moord. Corrie schreef een brief aan deze man in de gevangenis waarin zij schreef dat zij hem vergaf: “omdat Jezus in mijn hart woont”. Zij stuurde de man een Nieuw Testament en onderstreepte daarin de weg tot behoud.
Een week voordat deze man ter dood gebracht werd, kwam hij tot geloof, toonde berouw en bracht al zijn afschuwelijke zonden bij Jezus. Hij wist dat er vergeving is – door Christus.

In verband met het overlijden van haar broer Willem komt ze terug naar Nederland. Al snel vertrekt ze weer en reist naar diverse landen waar ze spreekbeurten houdt en vertelt over haar ervaringen in oorlogstijd.

Corrie vindt het erg moeilijk om deze man te vergeven. Hij heeft zoveel leed veroorzaakt. De man zegt dat hij christen is geworden en dat God hem zijn zonden heeft vergeven. Corrie steekt aarzelend haar hand uit en dan voelt zij Gods kracht in haar arm en hand komen. Oprecht kan ze dan eindelijk tegen deze man zeggen dat ze hem vergeeft. Haar gedachten gaan hierbij naar Romeinen 5 vers 5.

Met behulp van de Lutherse Kerk in Duitsland opent Corrie het voormalige kamp als opvanghuis voor vluchtelingen. Dit opvanghuis blijft tot 1960 geopend.

Corrie hoort dat haar vrijlating uit het concentratiekamp in december 1944 een administratieve fout is geweest. Zittend aan het meer bij het kamp bedenkt Corrie dat God niet werkt met vergissingen. Zij weet dat het haar taak is om de mensen te vertellen van Gods liefde en dat God alle zonde vergeeft, hoe groot deze ook zijn.

Dit bevestigt de goede band welke bestaat tussen de koninklijke familie en Corrie. Corrie mocht diverse malen oud-koningin Wilhelmina bezoeken in de periode dat ze in Baarn woonde.

Corrie plant een boom in de “Laan der Rechtvaardigen voor alle natiën”. Als Corrie in 1983 sterft, gaat binnen een jaar ook dit boompje dood. Er wordt een nieuwe boom geplant.

Diverse herseninfarcten zullen nog volgen. In deze periode schrijft zij bemoedigende boeken en werkt zij aan diverse korte documentaires. In oktober 1980 krijgt Corrie weer een ernstige beroerte en is zij aan bed gekluisterd.

Volgens een Joods gezegde is het heel bijzonder dat je sterft op je verjaardag. Corrie had een bewogen leven achter zich. Na jaren van zwerfster voor God – zij bezocht meer dan 60 landen om te evangeliseren – werd zij in de laatste periode van haar leven gedwongen tot bedrust. Toch was zij voor velen in deze periode een zegen. In deze laatste jaren werd zij verzorgd door Pamela Rosewell en Lotte Reimeringer. Er werden diverse boeken gepubliceerd waarin zij getuigde van haar geloof. Na haar dood kwamen nog twee evangelisatiefilms uit, alsmede het boek ‘Niet ik, maar Christus’.

Het Corrie ten Boomhuis werd in oude stijl weer ingericht en de schuilplaats werd weer hersteld. Bezoekers krijgen een rondleiding. Er wordt verteld over het leven van de familie en in het bijzonder over Corrie ten Boom. In de loop der jaren hebben bijna een half miljoen mensen het huis bezocht.